wijzijnopreis.reismee.nl

Mount Fuji is foetsie

Reizen via Amsterdam of Utrecht centraal tijdens de ochtendspits is voortaan peanuts. We survived Tokyo! Om 10 voor 8 begeven wij ons tegen de stroom in van forensen die kolonies werkmieren naar hun gebouwen lopen. Het deel waar ons hotel zit, heeft behalve grote hotels ook veel kantoorgebouwen met een eigen ingang vanuit de ondergrondse tunnels die uitmonden in het deel waar de metrolijnen en treinlijnen samenkomen. We stappen op onze lokale trein. Het reisbureau adviseerde om met een andere lijn te gaan en vervolgens over te stappen. Voor deze lijn moeten we zelfs betalen. We nemen de Jr-trein. Doet er iets kanger over, maar we hebben geen overstap en we kunnen onze treinpassen gebruiken. In Japan, maar dat had ik misschien al eerder vermeld, heb je verschillende ov-aanbieders met hun eigen tickets. Na zo'n 28 minuten als sardientjes in een blik, komen we aan bij een ander station. We zijn nog altijd in Tokyo. Ook op dit station is het druk en loopt iedereen in grote stromen achter elkaar aan. Bij de (rol)trappen sluit iedereen achteraan! Om zo rustig zijn of haar weg te volgen. Niks afsnijden en voordringen en duwen om de roltrap af of oo te kunnen.

We zien onze volgende perron niet zo snel (zo'n 14 perrons) de naam van de lijn die wij moeten hebben zien we niet terug op de borden. Bij navraag heet de lijn ook anders dan die op de tickets staat aangegeven. Vanaf hier nemen wij de trein naar Mount Fuji waar we een nacht in een ryokan blijven slapen.
Gistermiddag met de shinkansen op een van de vele stations van Tokyo binnengekomen om over te stappen op een lokale trein. Het station Shimbashi is net als vele andere stations in Tokyo opnieuw een mega knooppunt van trein- en metrolijnen. Vanaf het deel waar de treinen arriveren en vertrekken loop je, zonder dat je het in de gaten hebt, opeens bij het metrodeel. Hier onder de grond bevindt zich een heel leven met tak van winkels en eetstalletjes. We lopen verder - nog steeds onder de grond - richting het deel shiodome waar ons hotel zit.
En verder en verder en verder. Ruim 10 minuten - vanaf het metrodeel - onder de grond voordat we onze uitgang zien. Boven ons bevinden zich diverse kantoorgebouwen, restaurants en hotels. Iedere gebouw heeft vanaf de ondergrondse tunnels zijn eigen in/uitgang. Ook ons hotel. Via een roltrap vanuit de ondergrondse kom je in de grote hal aan. Het hotel maakt onderdeel uit van een kantoorgebouw. Het hotel gaat tot verdieping tien. Daarboven bevinden zich de kantoorpanden. Per 7 verdiepingen zijn er 6 liften werkzaam. Dat moet wel met al die mensen die hier werken. Het hotel heeft zijn eigen 4 liften.
Het hotel is groot en doet luxe aan. De kamer is - zoals wij al dachten - klein. Je betaalt voor de ruimte. En die heb je nauwelijks. Koffers opklappen is lastig. Ze open laten liggen is niet te doen. Jaja, de koffers zijn overgekomen vanuit Matsumoto. En hoe ze het voor elkaar krijgen, ik weet het niet. Maar ook deze vakantie is mijn spanband gesloopt. Het slot doet het nog. De gesp waarmee je de band vast kan zetten, is stuk. Het resterende deel van de band sleept over de grond.
We verruilen onze warme outdoor kleren voor wat luchtiger kleding voor in de stad. De zon schijnt en het is warm. We lopen opnieuw door de wirwar van tunnels via het metrodeel naar de treinen. Na 2 haltes stappen wij opnieuw uit en gaan lopen door een van de vele wijken. We zien de grootste en belangrijkste tempel van Tokyo. Om die te zien moet je je eerst langs een straat gevuld aan weerskanten met toeristenwinkels zien te wurmen. Het lijkt wel een kermisattractie. We zijn er snel klaar mee. Zo gezien en wegwezen.
Net als op vele andere plekken, is er de mogelijkheid om als toerist een kinomo te huren. Het verschil met de kimono's die we zagen bij de tempel van Nagano is groot. Die waren niet gehuurd bij de plaatstelijke kimono verhuur.
We lopen verder door wat straten met winkels met als thema messen en ander keukengerei zoals eetstokjes. Wie zijn eigen restaurant wil beginnen, kan verder terecht voor de gerechten van plastic. Gaijn kan zo aanwijzen wat die wilt.
Het is inmiddels donker als we bij de sky tower naar binnen gaan. op de 45ste verdieping mag je uitstappen en over Tokyo kijken. We nemen opnieuw de trein en rijden naar het uitgangsgebied van Tokyo. Nog meer lampen en uithangborden dan in Osaka. De restaurants trekken ons niet. Ruikt niet lekker en is afgrijzelijk duur. Het robotrestaurant kost je al 65 euro om naar binnen te mogen. Heb je alleen nog maar een show en geen eten.
Evert bestudeert een menukaart. Jullie mogen raden wat kost een chateaubriand van 200 gram?
Gelukkig zijn er nog betaalbare plekken om te eten zoals in Yakatori-street. Een paar straatjes gevuld met kleine eethuisjes. Op de kaart veel orgaanvlees (volgens mij zitten we bij de Chinees) maar toch een paar interessante dingen zoals kipsate, soep met dumplings en paddestoelen een aubergine van de grill.
Op de hotelkamer hebben we een kleine proeverij van 3 nihonshu van hetzelfde huis. Deze hadden we gekocht ergens bij de een van de winkels in het gebied van keukengerei.
Slecht geslapen, het is warm. En Evert heeft zijn bed verbouwd. (Jaha, heel gezellig hier. De meeste kamers hebben aparte bedden) Kennelijk is alles synthetisch. De onderlakens, de dekbedden alles. Alles eraf en met kleren aan is hij uiteindelijk in slaapgevsllen.
Het hotel scoort zeer slecht wat mij betreft. Het ontbijt - een te kleine ruimte voor alle gasten - stelt niks voor. Op de miso-soup en de rijst na geen Japanse hapjes. Wel veel brood, maar dan alleen met zoetbeleg. Verder is er ook geen fruit. Ik denk met weemoed terug aan de ryokan on Yudanaka. Ergste is nog dat we nog 2 dagen in dit hotel moeten doorbrengen. Het staat met stip op een qua slechte hotel van deze vakantie. En misschien zelfs wel allerslechtste hotel ooit waar ik tot nu toe in heb gezeten.
Enige pluspunt: je zit enigszins in het centrum.
Snel door rennen van de jr lijn naar de boemeltrein die ons naar Mount Fuij brengt. Deze lijn zit niet in de JR pas en dus moeten we een kaartje kopen. De trein vertrekt over 2 minuten. Gelukkig staan langs de wachtrij medewerkers die kaartjes invullen welke trein je wilt (snelle of boemel enof je een retour ticket wilt hebben. Met het papiertje kan je meteen door rennen naar de cashier. Hij print alles snel uit. Volgens het reisbureau moesten we morgen onze ticket kopen. Vreemd wij zijn nu met de retourticket goedkoper uit. Misschien pas ingevoerd? De retourticket is 2 dagen geldig. We komenom 13:00 uurin het dorp aan bij de voet van mount Fuji. Die is vandaag foetsie. Jaja, beetje flauwe opmerking, maar we zien die hele vulkaan niet. Daar maakte de conductrice al een grapje over in de trein.
De vulkaan is gehuld in wolken en mist.
Onze ryokan ligt op 5 minuten lopen van het treinstation. Het is een stuk groter dan degene die wij Yudanaka hadden.
Op weg van het treinstation naar de ryokan lopen we langs een kimono winkel. Zaten schitterende exemplaren tussen, maar wel erg aan de prijs om zomaar op te hangen.
We zien een paar grappige vogeltjes die we op foto zetten. Volgens mij een boomklever.
Als we verder lopen, komen we uit bij de lokale nihonshu brouwerij. We kijken rond in de winkel, terwijl we buiten allemaal stemmen horen. Kennelijk zijn ze iemand aan het opsporen die ons te woord kan en wil staan. We kunnen een paar glazen nihonshu proeven. Er is een tour, maar die slaan we over.
We zien nog een set met mooie nihonshu glazen, maar die blijkt niet te koop te zijn. Die staan er voor de sier en zijn van de vrouw van de eigenaar. Heel flauw! Dit keer kopen opnieuw een lokale nihonshu, maar deze heeft zilver 2016 gewonnen op een internationaal festival. De gouden winnaar 2016 vinden we minder.
We zijn er nu achter dat er twee varianten zijn. Een met extra toegevoegde alcohol. En de ander wordt net zolang gestook totdat hij de gewenste percentage alcohol heeft. Beide soorten worden beter naarmate de rijstkorrels verder worden gepolijst. De basis is 60 procent. 40 procent is de hoogste klasse.
Als we verder lopen, zien we een aparte vlinder? Een koliebrievlinder? We sjokken een uur langs het meer naar een tempel. Maar deze is heel bijzonder. Het weer slaat om. Het is nu niet alleen bewolkt en mistig. Het wordt kouder en het begint te miezeren. We proberen om in een van de kleine busje die rondrijden te komen. De eerste bus waar we in willen stappen om naar de andere kant van het dorp te rijden zit helemaal vol. Niet zo verwonderlijk. Het is een hele klein nus met hooguit ruimte voor dertig personen. Je moet net geluk hebben dat er iemand uitstapt als jij in wilt stappen.
We moeten wachten van de chauffeur op de volgende. Die volgens het bordje pas over een uur! Zou komen. De miezer slaat om in regen. En ons humeur slaat ook om. Het is zeker een uur lopen naar het hotel en dan moeten we nog verder de andere kant op, ook weer ruim 30 minuten lopen.
Gelukkig komt er opnieuw een smal mini-busje aan waar nog wel plek was om mee te gaan. Wat volgde was een bumpy ride. Als jullie Harry Potter 3 hebben gezien en de scene met de busrit nog herinneren, dan hebben jullie enige idee hoe onze busrit verliep.
Een schattig uitziend meisje (jonge vrouw) riep met een hoog vriendelijk schril stemmetje (zo'n kinderstemmetje dat uiterst vriendelijk en opgewekt klinkt) dat we nog in de bus bij kunnen stappen. Met haar vriendelijke stemmetje vertelt zij zowel in het Japans, Engels als Chinees welke halte er aankomt en wat er te doen valt.
Met het busje scheurt zij aardig door. Trekt hard op, remt hard en gilt daar iedereen moet inschikken omdat er nog meer mensen in moeten stappen.
Wanneer iemand op het knopje drukt om bij halte nummer 16 uit te stappen. Klinkt keihard - het kindstemmetje is veranderd in een fury - door de intercom: who pressed button for 16?!? Schuchter steekt een Chinese jongen die naast ons stond zijn hand op en roept: me. I want to go to the art museum.
Museum closed today! We stop at 17!
Ohoh, dachten wij. Als ze maar wel stopt bij halte 19. Bij het kimono museum opgezet door kunstenaar Kubota Itchiku (1917-2003) Het museum was gelukkig vandaag geopend.
Kubota Itchiku heeft toen hij 20 jaar oud was in het museum van Tokyo een deel gezien van een zijde kimono geverft in de Tsujigahana stijl. Deze stijl werd gebruikt tijdens de Muromachi periode (1333-1573) Niemand wist hoe ze de verf aanbrachten op zijde. De kunstenaar heeft pas toen hij 60 jaar oud was, de techniek kunnen achterhalen. In het museum hangen enkele van door hem ontworpen kimono's. Van een afstand zijn sommige nog mooier doordat ze een diepte effect hebben. Zijn wens was om als hij 100 jaar was op 80 kimono's Mount Fuij had afgebeeld. Helaas is hij 85 jaar geworden (ook een mooie leeftijd) en hangen de onvoltooide kimono's en de tekening hoe hij het in zijn hoofd had er ook.
Helaas hingen niet al zijn werken in het museum.
Voor de geinteresseerden:
http://www.thekubotacollection.com/en/collection-highlights/itchiku-kubota-art-museum-japan
De regen komt inmiddels met bakken uit de lucht vallen. We rijden met het Harry Potterbusje - waar wij met zijn 2en net in konden. De andere wachtenden moesten wachtenop de volgende bus. Dat zelfde geldt voor de rest van de wachtenden bij de haltes.
We warmen ons op in de douche. Onze kamer is mega-groot. Aparte douche en bubbelbad, twee wasbakken, een kamer wasbak en de met toilet (en de wc deksel gaat automatisch omhoog als je aan komt lopen. Uiteraard met brilverwarming)
De slaapkamer met twee gewone bedden en een ruimte waar de tafel en stoelen staan. Mocht het nodig zijn dan kan je de tafel en stoelen aan de kant zetten en vier matrassen met dekbedden neerleggen op de grond.
We krijgen een maaltijd op de kamer. Opnieuw erg uitgebreid met tal van aardewerken bakjes gevuld met lekkers zoals pickles, sashimi van verschillende soorten vis, zeewier, miso-soup, paddestoelen soep, shabu shabu etc.
Aardige mensen maar we zijn blij dat we de tulpen en de stroopwafels cadeau hebben gedaan aan de familie Ryokan in Yudanaka. Dat was kleiner en dus persoonlijker. ( en naar onze mening: het eten was net iets beter)
Ik ben benieuwd naar het zwemad en de onsen. Voor de vrouwen is dit op de 5de verdieping. Evert heeft geen zin om te gaan. We mogen toch niet samen. De voorzieningen zijn mooi. Tien stoelen met spiegels, fohns, gezichtlotions en borstels. Een ruimte met 80 manden om je spulletjes in te leggen. Dit is nog altijd Japan. Eerlijke mensen!
En als je richting het zwemgedeelte gaat, 20 douches met over shampoo, conditioner en bodysoap.
Er is een klein zwembad, jacuzzi en 1 onsen. Helaas vind ik deze niet zo warm. De onsen in yudanaka waren een stuk warmer. Het was tot mijn verbazing niet druk. Ik was er samen met 1 andere vrouw.
We hopen morgen op beter weer. Zou jammer zijn als we Mount Fuji niet zien.

Reacties

Reacties

Evert sr

Weer een boeiend verhaal! Biefstuk voor €50?

Berdine

Weer heel leuk verhaal! Veel verschillende soorten ervaringen in ieder geval.

Ing

Net pas tijd gemaakt om je verslag te lezen, heerlijk! Biefstuk-gokje: € 65?
Ik was erg benieuwd naar jullie ondergrondse-ervaring in Tokyo, hahaha, had hier al vaker verhalen over gehoord!
Ook even naar de kimono's gekeken, geweldig mooi.
Ik wacht weer op je volgende bericht :-)

Syl

@ het antwoord op de vraag wat kost een chateaubriand van 200 gram: 180 euro!
Is altijd wel een gek die dat ervoor over heeft. Wij in ieder geval niet.

Nynke

OMG, dat is nog eens een kiloknaller. Dit keer voor de kok dan. Was weer fijn lezen en volgen Syl. Onvoorstelbaar dat jullie al weer thuis zijn. Jullie hebben er onbetaalbare herinneringen aan overgehouden. Op naar het volgende avontuur!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!