In de ochtend maken onder leiding van twee rangers een nature walk. Helaas zien we niet zoveel op wat impala's en wrattenzwijnen na. Na het ontbijt rijden we weg. Gerald vraagt of we via dezelfde weg die we gisteren gekomen zijn het park willen verlaten of via een weg die bekend staat als zebra tracking. We gaan voor het laatste. En, het heeft resultaat. Er zitten echt zebra's in Lake Mburo National Park. We zien eerst twee kleine groepjes, maar later een grote kudde. Als we op de hoofdweg rijden zien we ook drie elanden (een andere eland dan die wij kennen) Dieren die buiten de parken komen, worden soms gedood door locals. Helaas worden ook leeuwen en luipaarden gedood door boeren omdat de leeuwen en luipaarden soms het vee te pakken nemen.

Gerald neemt een shortcut naar de grens met Tanzania. Bij de grens, waar we rond 2 uur aankomen, is het een vaag gedoe. Eerst paspoortcontrole door de politie. Daarna konden we uitstappen en bij een huisje ons afmelden bij de douane van Oeganda. We meteen onze Oegandese shillings omwisselen voor Tanziaanse shilling. We zien overal mannetjes lopen, maar die vertrouwen we niet. We gaan naar de bank om daar te kijken wat de wisselkoers is. Hier reageren ze heel vreemd als we vragen naar de koers van de TS. ‘Dit is Oeganda hoor!'. Waarop wij reageren: ‘Dit is toch een bank?' Ze wisselen hier dus geen OS voor TS. Dat moet je buiten bij een vaag mannetje doen. In eerste instantie willen ze ons niet eens de wisselkoers vertellen. Met pijn en moeite geeft iemand dat toch aan ons door nadat we pissig voor het loket blijven staan wachten. > 1.6.

Buiten wil een mannetje ons 1.8 aanbieden. We zeggen dat we net te horen hebben gekregen dat het 1.6 is en dat we zaken willen doen met 1.7. Het loont niet om de OS eerst om te wisselen in dollars en dan in Tanzania weer wisselen voor TS. We komen er later achter dat een goede prijs is. In het hotel waar we de middag door brengen geldt gewoon 1 TS = 1 dollar US.

We nemen afscheid van Gerald. En beloven de foto's op te sturen. We zitten nu in de auto met twee vreemde figuren. Ze stellen zich niet aan ons voor en zeggen eigenlijk helemaal niks. Ik noem ze Lurch en de Stille. Het is in ieder geval niet Shaban die op onze reisbeschrijving staat. We moeten opnieuw uitstappen en ons melden. Dit keer bij de douane van Tanzania. Een visum kost ook hier 50 US dollar. We hoeven dit keer geen vingerafdrukken af te staan. Lurch, de chauffeur, zo komen we er tijdens de rit achter spreekt geen Engels, maar hij is wel degene die alles regelt. De stille fungeert als vertaler. We vragen waar Shaban is. De kok zou ons volgens de papier op wachten bij de grens. De Stille vertelt ons dat zij een tussenpersoon zijn, een soort van taxi, die ons naar een hotel in Bukoba brengt. 's Avonds steken we met een veerboot Lake Victoria over naar Mwanza waar Shaban ons op wacht.

Tegen 7 uur worden opgehaald door Lurch en de Stille. We komen aan op de kade waar we moeten wachten totdat we naar de veerboot kunnen lopen. De Stille geeft Lurch de opdracht uit te zoeken waar we ons moeten melden. Naast ons heeft zich al een enorme rij gevormd. We kunnen blijven staan waar we nu staan. We zitten 1^ste klas. De mensen naast ons hebben 3^de klas en moeten dus zo snel mogelijk aan boord zien te komen om een goed plekje te bemachtigen. We zien hoe de trossen bananen worden ingescheept. De Stille gaat ook mee op de veerboot. Het is toevallig want morgen moet hij een vergadering van zijn universiteit bijwonen aan de overkant van het meer. Evert en ik hebben dus een eigen cabine. Dit houdt in dat we een stapelbed hebben, een bureautje en een kast. (geen douche en toilet) Het grote voordeel is dat we de deur kunnen afsluiten en rustig kunnen slapen zonder dat we bang hoeven zijn onze spullen worden gejat. Als we een ronde over het schip lopen, zien we vanaf het tweede dek de mensen van de 3^de klas op het eerste dek zitten tussen de trossen bananen. Bananen worden verscheept omdat aan de andere kant van het meer deze minder goed te verkrijgen zijn. Door het klimaat staan hier niet zoveel bananenbomen. De veerboot vaart af om 9 uur. Rond 6 uur de volgende ochtend komen we aan in Mwanza. Een uur eerder was er nog een sirene te horen. Iedereen kwam zijn cabine uit, en keek verbaasd om zich heen, maar verder was er niets te zien. Gelukkig geen rook uit de machinekamer waar we boven zitten met onze cabine.