In alle vroegte zitten we aan het ontbijt. Iedere dag komen de monniken een ronde doen om eten op te halen. In Thailand breng je als jarige een offer - eten of geld - aan een tempel. Surachet (gids) had geregeld dat ik het eten van het hotel kon uitdelen. Dit hadden we de vorige avond niet begrepen. We hadden de overgebleven pannenkoeken, mango en suikerstokken ingepakt. We hadden liever wat fruit op de markt gekocht, maar omdat we laat bij het hotel waren, was er veel dicht. Surachet vertelt dat we de pannenkoeken niet hoefde te geven. Monniken gooien al het eten in 1 pot. Zij eten alleen om in leven te blijven. Het moet alleen wel vers klaargemaakt zijn. Het restaurant heeft verschillende gerechten in plastic zakjes verdeeld. In het begin zie ik alleen 2 monniken. Vrolijk lepel ik grote schepen met rijst in de bakken en deel zakjes uit. Ik zie toen nog meer monniken staan. Net als het christendom kent het boeddhisme verschillende stromingen. Gelukkig heeft het hotel meer bakken met rijst. Surachet regelt vervolgens een glas met water. Het water moet ik overgieten in een kom en ga in gebed. De monniken geven mij de zegening. Ik ben voor een heel jaar gezegend. En niet alleen ik. Ook jullie! De zegening geldt voor heel de familie en vriendenkring. Daarna liggen we 5 kwartier op bed. Het is pas kwart voor 7. Om kwart 8 over gaan we naar het historische deel van Sukothai. Alles gaat in Thailand om 9 uur open. Musea sluiten de deuren om 16 uur. Met de fiets rijden we vervolgens door het park. Het park is best groot. Leuk om te lopen, maar dat kost veel tijd. En het is al behoorlijk warm. In het park staat een beeld van een lopende buddha. Deze afbeelding zie je alleen in dit gedeelte van Thailand. Het museum - staat niet in program, hebben we los gedaan - heeft een beeld van een bronzen lopende buddha. Verder leren we dat de buddha van Sukothai glimlacht en die van Ayutthaya niet. Dit komt omdat in Ayutthaya veel oorlogen hebben plaatsgevonden. We geven nog een donatie aan een oud vrouwtje. De AOW in Thailand is 700 baht per maand. (17 euro) Om bij te verdienen verzamelt ze plastic flessen (recycle) Bij een opgraving in het park vertelt Surachet over een fontein waar vroeger heilig water door heen stroomde. Een koppel Nederlanders loopt in de buurt. De vrouw vraagt aan haar vriend als we weglopen wat de gids nu precies heeft gezegd en of dat ding - de fontein met heilig water - een toilet was.... Daar kan Surachet wel om lachen en wij ook. In het museum zien we trouwens een echte oude toilet in de vitrinekast staan. Je ziet duidelijk gemarkeerd waar je je voeten moet neerzetten. Wanneer we het park verlaten, horen we een keiharde klap. Iedereen kijkt verschrikt om zich heen. Het blijkt dat de voorband vd fiets van Evert-Jan 'poef' heeft gezegd. Gelukkig is het dit keer maar 4 meter lopen naar het verhuurbedrijf en niet zoals in China 3 km. In de middag komen we in Phitsanulok aan. We brengen een bezoek aan een redelijk nieuwe tempel/gerenoveerde tempel. Het buddha beeld hier wordt door de Thais als 1 van de mooiste van Thailand beschouwd. Die mening delen wij niet. Het is er ontzettend druk met Thais die een offer komen brengen. Ik wilde ook een offer brengen en worden gezegend, maar dit ziet er onpersoonlijk uit. In groepen van 20 tegelijk wordt in 2 minuten tijd de zegening uitgesproken door een monnik. Daarna worden ze met water besprenkeld. Misschien morgen en anders in een tempel in Cambodja. In de vooravond zet Surachet ons op een tricycle. We worden de stad door gefietst. (10 minuten) naar een avondmarkt waar gefrituurde insecten worden verkocht. De bamboe rups is best okay. De krekel ook. Met de sprinkhaan heb ik meer moeite. Hij is groot en al die pootjes prikken in mijn keel. We nemen wat rupsen en krekels mee voor de lange autorit die we morgen gaan maken. Van de tricycles bestuurders moeten we weer opstappen. We snappen er niks van. Ik heb onderweg namelijk sticky's zien liggen. Daar wil ik mijn tanden in zetten. De tocht gaat verder naar een andere markt. Hier krijgen we een bord met wat groenten. Deze groenten wordt nadat het gewokt is, drie meter hoog door de lucht gegooid en op een bord weer opgevangen. We mogen 10 minuten over de markt met alleen kraampjes die kleding verkopen lopen. Daarna gaat de rit naar hotel. Maar dat willen we niet. Wij spreken geen Thai en zij geen Engels. We proberen duidelijk te maken dat we graag naar de andere markt terug willen. Ik wijs op het zakje met rupsen. Bij de insectenkraam aangekomen snappen ze niet - na het geven van fooi - dat ze niet meer hoeven te wachten. We vinden de weg wel terug (15 min lopen) Met zijn 2en overleggen ze wat ze met ons aan moeten. De insectenman probeert het ze uit te leggen. (spreekt redelijk engels) We kopen een pomelo en scharrelen rond tussen de kraampjes met eten. We zien garnalen op een stokje liggen. Terwijl die op de BBQ liggen, zien we de vrouwelijke bestuurder vd tricycle rondlopen. Zij: walk hotel? Ik: yes (ja knikken) krijg vervolgens een telefoon in mijn hand geduwd. Ik dacht eerst dat ze onze gids heeft gebeld. Ik vraag nog Surachet? Yes, yes. Na een gesprek dat we het geweldig vinden op de markt, dat we nu garnalen op een stokje gaan eten en dat we hem morgen wel weer zien, kom ik er achter dat het helemaal niet onze gids is. De arme vrouw is op zoek naar iemand die Engels kan vertalen in Thai. Als we een ronde hebben gedaan, bij de buurman van de insectenman kroepoek willen kopen, worden we opnieuw vastgeklampt. De vrouw heeft nu een Duitse gids die Thai spreekt gevonden. De gids heeft duidelijk kunnen maken dat ze ons met een gerust hart kan achterlaten en dat we de weg naar het hotel zelf kunnen vinden. We kopen nog wat grote garnalen, zakje rijst en kip op een stokje. De kip eten we nog op de markt op (garnalen op stokje hadden we al op) en lopen bepakt en bezakt terug. Onderweg komen we - onder begeleiding van een motoragent - een serie of 15 tricycles met toeristen erin tegen. Opeens horen we 'hello!'. Daar fietst de vrouw weer. Mooi, die kan ook met een rustig gevoel gaan slapen. Het is namelijk nog maar 500 meter naar het hotel. Op de kamer de rest van het eten opgegeten. Vandaag hebben we nog een rijstfabriek bezocht. De dragers van de zakken rijst - zit 50 kilo in een zak - verdienen met een dag werken (8 uur) 300 baht. Dat is 7,50 euro. Op het terrein nog een grote mestkever gered die op zijn schild lag. Surachet vertelde dat de kevers deze maand dood gaan. De nieuwe generatie komt in juli weer te voorschijn. Daarna nog een buddha fabriek. Deze valt helaas tegen. De buddha's worden gegoten. Keuze is plastic of brons. Niks geen mooie hout bewerkte buddha. Hopelijk hebben we meer geluk in Cambodja. In Bangkok schreef ik over de grote warenhuizen. Het hotel waarin we nu zitten is onderdeel van het warenhuis of misschien is het wel andersom. In ieder geval vanuit de lobby loop je zo het warenhuis binnen. Het is gelukkig niet zo groot als in Bangkok. In de kelder bij de supermarkt wat flessen water in geslagen. En tot onze vreugde vinden we blikjes tonic. Die waren we nog niet eerder tegengekomen. Ik kan dus terug kijken op een geslaagde MIJN dag die ik niet zal vergeten.