Vanmiddag na een 8 uur tellende bootreis aangekomen in Battambang. De boot vaart weg om 7.30 en tegen 3.15 uur kunnen we weer van boord. Het is geen luxeboot. Je neemt een stuur van oude Nissan, wat pedalen, wat houten planken en voila je hebt een boot. De reis gaat over het Tonle Sap, een groot zoetwatermeer. Dit is niet zonder gevaar. De 'weg' gaat dwars door bosschages met uitstekende takken. Na een paar keer bukken, wordt het te erg. Een zeil wordt langs de boot gehangen om de passagiers van de takken te beschermen. Onderweg zien we enkele drijvende dorpen. De huizen - de een in een wat betere staat dan de ander - drijven op het meer en gaan afhankelijk van de waterstand omhoog of omlaag. Het water staat momenteel hoog. Rond de 11 meter. (het heeft vannacht in Siem Reap goed geregend) De boot kan ook goed door varen. Bij laagwater kan het zijn dat de boot niet vaart. Dan is het ongeveer 4 meter diep en is het ook niet zo breed. De boot doet niet alleen dienst voor toeristen die van Siem Reap naar Battambang gaan, maar ook als pendeldienst voor de lokale bewoners. Die worden afgezet of opgehaald met kleinere roeiboten. Onze boot is net iets te groot om overal aan te meren. Gisteren hebben we in het Victoria, een 5-sterren hotel, onze kookles gehad. We beginnen onder leiding van junior souschef met inkopen op de markt (markt zit om de hoek van ons hotel Steung Siemreap) Tot onze verbazing koopt de kok alleen groenten en kruiden. Hij heeft ons wel uitleg gegeven over waarom het vlees en vis niet in de koelkast ligt. Door het vlees gewoon zo neer te leggen, toont de verkoper aan dat het vers is. We gaan terug naar het hotel waar we 20 minuten in de wacht worden gezet. In een kleine keuken legt de kok ons de gerechten uit. Met een schort voor en een koksmuts op het hoofd zijn we er klaar voor, maar er gebeurt niks. Alles staat zo goed als klaar in bakken. De sausjes zijn allemaal ook allemaal al klaargemaakt. We mogen wat groenten choppen en alles door elkaar mengen. Het enige leuke is het maken van het nagerecht. Met rijstdeeg wordt een pannenkoek gemaakt. Deze moet worden opgevuld met een mengsel van palmsuiker, kokosrasp en sesamzaad. Dit mengsel maakt de kok ook zelf. Wij kunnen alleen maar kijken. Na een 1 uur in de keuken te hebben gestaan, worden we weer naar buiten gebonjourd. Onze beef salad is al klaar. (zelfgemaakt) We begrijpen niet waarom we daar 15 minuten op moeten wachten. Daarna moeten we 45 minuten wachten op onze amok (vis curry maar niet scherp) Dit geloven jullie nooit. Deze moet opnieuw worden gemaakt. ONZE amok is namelijk voorgeschoteld aan andere toeristen. Erg jammer aangezien we in die van ons wel wat scherpe kruiden hebben toegevoegd. Dat niemand iets heeft gemerkt. We hebben de bakjes gemaakt van bananenblad zelf gevouwen (zag er rommelig uit) We komen in tijdnood en vragen meteen om het nagerecht. Van alle kooklessen is dit de minste. Van de 4 uur, maar 1 uur in de keuken gestaan. Misschien dat de gasten van dit hotel wel willen kijken, maar niet de handen uit de mouwen willen steken. Tijdens de lunch heeft het goed geregend. Op weg naar het hotel nemen we een verkeerde afslag en belanden in het echte Cambodja. De verharde weg is veranderd in een zanderig weg vol met plassen. De weg ligt bezaaid met afval. In Thailand - zover we dit zagen - wordt dit keurig opgeruimd. Het is een uur rijden naar onze laatste tempel Beng Mealea. Niet veel toeristen komen hier. Dit is pas een jungle tempel. (in de buurt van Angkor Wat ligt een tempel die wordt jungletempel genoemd omdat er hier en daar wat bomen staan op de oude gebouwen) Beng Mealea is een grote ruïne. Bomen hebben met hun wortels de muren omver geduwd. Mos groeit over de trappen. Vooralsnog is er geen geld om de tempel op te knappen. Van ons mogen ze het zo laten. Het geeft een mooie blik hoe de tempels bij Ankor Wat ooit zijn aangetroffen.