Kededank, kededank. Met zo'n 35 tot 40 km per uur zoeven we in de vroege morgen over het enkele spoor op een bamboe-trein. De rails sluit op veel stukken niet goed aan (kededank) en loopt verzakt dwars door de struiken. Af en toe duiken we weg als een grote spin haar web heeft gebouwd tussen de wat hoger hangende takken over het spoor. Tegenwoordig gaat het met een motortje. Vroeger werd de bamboe-trein - bestaande uit 2 losse onderstellen en een vlot gemaakt van planken en bamboe - met de hand voortgeduwd. Er wordt nog wel gebruikt gemaakt van een voetrem. Aangezien we 1 van de eerste op het spoor zijn houdt de bestuurder de vaart er goed in. De bamboe- trein werd vroeger door heel Cambodja veel gebruikt door de locals om hun groenten of dieren te vervoeren. Nu wordt de spoorrails overal vernieuwd. Alleen de in de buurt van Battambang kan je er nog op. In 2014 wordt met de komst van snellere treinen de bamboe-trein helemaal verboden. Na 7 kilometer stappen we af. Bij dorpje - bestaande uit enkele huizen - staat een bakstenenfabriek. We krijgen uitleg over hoe dit proces in zijn werk gaat. Als brandstof - zien we op meer plekken - worden de vliesjes van de rijstkorrels gebruikt. Dit is goedkoper dan bijvoorbeeld hout. Evert-Jan is op de terug weg machinist. Met deze rit hebben we minder geluk. Telkens zijn we volgens de regels de pineut en moeten we omdat het een enkel spoor betreft van de bamboe-trein afstappen, deze uitelkaar halen en tussen de struiken parkeren. De regel is dat de minst volle bamboe- trein aan de kant moet. (1x) Wanneer er 2 treinen achter elkaar rijden moet de kant met de minste treinen de andere kant voor laten.(2x) Een local wil mee op de trein. Mooi, wij want dan hebben wij 4 mensen (excl. bestuurder) aanboord en dus meer kans op voorrang. Ik zie een bamboe-trein aankomen met 3 mensen erop. Volgens de regels hebben wij voorrang, maar dit geldt kennelijk niet als het om toeristen gaat. (3x) Vreemde regel. Als je echt op iedereen voorrang wil hebben, moet je zorgen dat je een koe of een varken op de trein vervoerd. Dan moeten de andere wagentjes gegarandeerd van de rails afstappen. We brengen een bezoek aan een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Red Khmer. 1 op de 7 Cambodjanen heeft deze periode niet overleefd. Vooral ouderen zijn vermoord. De jongeren werden gedwongen te trouwen, kinderen te krijgen en te werken op de rijstvelden onder afschuwelijke omstandigheden. De kinderen werden door de Red Khmer meegenomen en opgevoed. De filosofie van de Red Khmer was dat iedereen hetzelfde moest eten, eruit zien en geen eigen bezit mag hebben. Vandaar ook dat veel tempels, huizen, wegen etc in vervallen staat zijn of gewoonweg zijn vernietigd. We bezoeken een dorpje waarvan de huizen - houten/strooien hutten - het wel hebben overleefd. Simpelweg omdat de bewoners eruit zijn gejaagd en de Red Khmer er het hoofdkwartier van heeft gemaakt. Na de periode van de Red Khmer konden bewoners gelukkig weer terugkeren. Verder zien we lokale 'fabriekjes' die gespecialiseerd zijn in het maken van de sticky rijst in bamboe, rijstvellen voor de loempia's, rijstnoedels in verschillende formaten, rode wijn en de beroemde vispasta waarmee veel gerechten worden opgeleukt. Het wordt allemaal thuis - in de tuin - gemaakt door families en dat voor generaties lang. De sticky rijst wordt gemaakt door de rijst in stammen van de bamboe's te stoppen. De bamboe mag niet te jong of te oud zijn. De met sticky rijst gevulde bamboe moet 2 uur roken boven een vuurtje. Om de sticky rijst te eten, pel je -als een banaan - de bamboe. Dit is een andere variant van sticky rijst dan die wij in Thailand hebben gemaakt. Dit wordt niet meer door de mensen thuis gedaan vanwege de lange bereidingstijd. De wijngaard staat nog in de kinderschoenen. Ze zijn pas 14 jaar bezig. We proeven een glaasje. De wijn, gemaakt van de Shiraz-druif, smaakt zoet. Iets te zoet. En lijkt in het niets op de Shiraz uit bijv. Nieuw-Zeeland. De keuken van Cambodja en Thailand en omgeving teert op prahoc - vispasta. Dit wordt door veel gerechten verwerkt. We hebben het al niet op vispasta, maar na het zien van het ontstaan van deze pasta, hoeft het voor ons helemaal niet meer. De vis - duurder variant is graatloos - wordt fijngemalen. Het mengsel wordt samen met zout in een plastic vat bewaard net zolang tot de boel vergist is. Dit kan een paar maanden duren. Het ziet eruit als euh.... smurrie.....

In Battambang heeft ooit een Pepsi-fabriek gestaan, maar die is sinds de Red Khmer-periode buiten gebruik. Sinds februari kunnen toeristen het terrein niet meer op om door de ramen naar binnen te turen. Een Japans bedrijf gaat de boel verbouwen tot waterzuiveringsinstallatie. Bij de kleine winkels langs de weg staan echter nog rekken met liter flessen - van glas - van Pepsi, Coca Cola en Fanta. Echter wat erin zit, is niet voor menselijke consumptie. De vloeistof is meer geschikt om in de tank van je scooter te gooien. Gisteren hebben we gegeten bij 1 vd vele restaurants langs de rivier. Een kraampje heeft zijn menukaart vertaald in het Engels. De man spreekt zelf een beetje Engels. We wilden eerst bij een ander kraampje eten, maar daar liepen ze voor ons weg ipv dat ze ons hielpen. Ze hadden ons wel gezien, ik wees nog wat vlees op een stokje aan, maar er werd alleen gelachen en daarna gingen ze iets anders doen. Wie googled op meymey-shop Battambang ziet een link naar de Facebook site vd het kraampje. We staan bij de foto's van gisteren. Vanavond besluiten we bij het Gecko- café te eten. Naast khmer eten hebben ze pasta's, hamburgers en sandwiches. De gerechten uit de Cambodjaanse keuken hebben ze een moderne draai gegeven. Achterin de menukaart wordt de filosofie van het restaurant uitgelegd. Het geld komt ten goede aan de lokale bevolking. Verder worden de serveersters en de koks voorgesteld. Wie ze zijn en wat ze met hun salaris doen. Zoals de universiteit betalen of het geld gebruiken voor onderhoud van de familie. De gids in Siem Reap vertelde leuk dat het gemiddelde inkomen 100 dollar per maand is. Dit geldt waarschijnlijk alleen voor gidsen in de buurt van Angkor Wat. We zien hier veel mensen bedelen en duidelijk onder de armoedegrens leven. De wegen en huizen zijn in slechtere staat.