Inmiddels hebben we al een week India erop zitten. De laatste dagen hebben we veel gezien en gedaan. Vrijdag 7/3 was ik te moe om een verslag te schrijven en in het hotel bij Jaisalmer lag het internet eruit. Voor wifi - als het er als - moet je hier per uur betalen. Het is niet gratis zoals we gewend zijn in China en Thailand.

Laat ik bij ons vertrek uit Udaipur naar Jodhapur beginnen. We maken vele stops onderweg om de mensen uit deze regio op de foto te zetten. Bij onze eerste stop zetten we een oude man met zijn dromedaris beladen met takken hout op de foto. We geven hem als dank 50 roepies. De chauffeur mr. Yadav wisselt bij de eerste tolpoort die we tegenkomen wat geld om in kleinere biljetten en geeft dat aan ons. Kennelijk hebben wij de oude man een mooie dag bezorgd. Het gebruikelijker om 10 roepies te geven. Dat is zo'n 12 eurocent.
We vervolgen onze weg over het platteland en zien hoe het irrigatiesysteem hier werkt. Twee koeien die een rad laten draaien. Aan het rad zitten de bekers bevestigd die het water omhoog halen.
Volgende stop is bij groep vrouwen die mosterdgras oogsten. Dit is werk dat door de vrouwen wordt gedaan. De mannen hebben het makkelijk. Die zitten lekker lui op het karretje achter de koeien van de watermolen.

Rond het middaguur stoppen we in de stad Ranakpur. Bekend om zijn grote tempel van wit marmer. Iedere zuil of muur en zelfs het plafond is versierd met beeldhouwwerk. Wie goed kijkt en geluk heeft, ziet een aap tussen de beeldhouwwerken op een van de koepels zitten.

Mr. Yadav doet goed zijn best om ons te laten kennis maken met India. Hij stopt bij een huisje als hij ziet dat de vrouw des huizes buiten chapati's - soort van broodjes - aan het maken is. We mogen binnen komen. De man des huizes legt mij uit - door middel van voor doen - hoe je precies een chapati maken moet. Het wordt het gesprek van de dag voor de dorpsbewoners. Iedereen die langs liep, bleef staan en kijken. Voor mr. Yadov ben ik nu voortaan Maradhi (koningin) of the chapati's.

We zijn koud het dorp uit of ik vraag of de auto aan de kant mag. Op straat staan 2 stieren recht tegenover elkaar. Nu lopen hier overal de koeien, buffels, geiten en schapen los over straat. Dat is niks nieuws. (In Mumbai zie je wel wat koeien, maar die staan vastgebonden op straat aangezien het te gevaarlijk is om ze daar los te laten lopen)
Maar deze 2 grote stieren besluiten midden op straat uit maken wie er de baas is. Jullie begrijpen wel dat ik dit op de foto wil vastleggen.
Het gevecht gaat er wild aan toe en levert zelfs een gevaarlijke situatie voor het verkeer op. Ik moet uitkijken om niet onder de stieren te komen, maar ook niet onder een auto. De chauffeur en wat voorbijgangers proberen om de stieren uit elkaar te drijven, maar dit mislukt. Ze wijken wel uit naar de greppel.
Veel dorpsbewoners staan naar het gebeuren te kijken. Volgens mr. yaov gebeurt het niet vaak dat de stieren midden op straat in gevecht raken.

Door de vele stops komen we veel te laat aan op onze volgende bestemming. We kunnen ons niet meer opfrissen en gaan meteen door naar de kookdemonstratie. Jammer dat we niet zelf aan de slag mochten, maar we zitten er met onze neus bovenop. En iedere stap in het kookproces word uitgelegd. De chefkok maakt kip in yoghurt marinade; aardappelen me kruiden; baby aubergines in gekruide tomatensaus; rijst met groenten; 3 varianten van naans en nog een toetje. Uiteraard eten wij dit later zelf allemaal lekker op.

Na een vrij korte nacht, bezoeken we de vrijdag de stad Jodhpur. Onderweg koopt mr. Yadav bij een stalletje wat groenvoer en gooit dit richting de koeien die ernaast staan. Het zijn heilige koeien en door ze te voeren, brengt het je geluk.
Jodhpur is een fort met daarom heen een stad bestaande voor het grotendeel uit blauwe huizen. Het verhaal achter de blauwe huizen is dat hier Brahamen wonen. Als een onaanraakbare de huizen van een Brahmaan aanraakt, dan kan de laatste zijn hele huis reinigen. Door de huizen blauw te schilderen, weet de onaanraakbare dat hij dat huis niet mag aanraken. Dit was onderdeel van kaste stelsel dat is afgeschaft volgens de wet.
Het fort is nog steeds in aanbouw. En voor de bouw zijn er 2 soorten zandsteen gebruikt. Wit en rood. De rode zandsteen lijkt van de verte op hout.
De vrouwen mochten in de tijd niet gezien worden. Om toch het leven buiten mee te krijgen op de pleinen/straat werd er in de luiken/ muren speciale gaten gemaakt waardoor de vrouwen naar buiten konden kijken, maar niemand naar binnen. Verder is het fort aangekleed met ruimtes waar ze oude koetsen en kleden tentoonstellen.

Na de rondleiding door het fort is het tijd om de muren van het fort te bekijken. We melden ons bij Flying Foxes voor de zipline. Na een korte uitleg, gaan we met een klein groepje zipen over de kabalbanen. De truc is om je knieeen zo hoog mogelijk om te trekken en je rug zover mogelijk naar achter te houden. Op die manier ga je harder en heb je minder kans om stil te komen hangen boven het ravijn. Het ziplinen zelfs is leuk om het een keer te doen, maar niet echt bijzonder. Het uitzicht op de omgeving en op het fort zelf is wel mooi.

Na een bezoek aan de belltower en de hoofdstraat gaan we terug. Dit keer hebben we lunch in het hotel waar we ook de kookdemonstratie hadden. Na de lunch, het is al half 5, gaan we richting de stallen. De eigenaar van beide hotels - wij zitten in een hotel verderop - fok en verkoopt het paardenras Madawa. Hij is de beste fokker van dit ras in de wereld. De oren van het ras staan gedraaid naar binnen, de oorpunten tikken elkaar aan, en vroeger werden de paarden ingezet in de oorlog. We gaan onderleiding van de stalmeester een rondrit maken van anderhalf uur. Vreemd om na al die jaren weer op een paardenrug te zitten. Na een draf zelfs een kleine galop over het akkerveld gemaakt.

Zaterdagochtend staan we opnieuw vroeg op. Het is namelijk een lange rit naar de volgende stad. Helemaal in ons tempo. Van het hotel uit krijgen we een lunchbox mee. Hopelijk hoeven we die niet te gebruiken.
We rijden opnieuw langs het stalletje met groenvoer voor de heilige koeien. Mr. Yadov stapt uit. Ik ook. Evert heeft 100 roepies gegeven. Mr. Yadav ziet het en pakt een stapel voer, en nog een stapel, gevolgd door nog een flinke stapel groenvoer. De voorraad van het stalletje is flink uitgedund. Als we nu geen geluk meer hebben weten wij het ook niet meer.

We zijn getuige van een pelgrimstocht. De man kan niet zien en heeft een huidprobleem en wil met zijn tocht hulp vragen aan de goden. Hij is op weg naar een tempel. De tocht duurt ruim twee jaar. We weten niet hoelang hij al onderweg. is. Maar hij schuift met zijn lichaam over de grond. Het is midden op de dag, dus behoorlijk warm. Hij schuift 1 kilometer per dag op. Hij wordt vergezeld van dorpsbewoners. Bij ieder dorp die hij aandoet wisselen de mensen en gaan de andere weer terug naar hun eigen dorp. Voorop lopen de mensen die de weg schoonvegen, dan komt er iemand die gesmolten boter uitsprenkelt, het wagentje met muziek, twee mannen die bloemen uitstrooien waarover de pelgrim schuift, een persoon houdt een parasol boven zijn hoofd. De vrouwen achteraan de stoer moedigen hem aan.
Heel interessant om het zien.

We pakken nog net even zonsondergang mee voordat we het terrein van ons hotel in Jaisalmer op rijden.

Zondag 9/3
Het bezoek aan Jaisalmer is de lange tocht waard. De stad ligt vakbij de Pakistaanse grens. In dit gebied zit een uitgebreide legerbasis.
Het fort van Jaisalmer en de gevels van alle gebouwen die in het fort staan, zijn versierd met beeldhouwwerk. Er is een speciale zandsteen gebruikt. Als de zon er op schijnt lijkt het alsof de de gebouwen van goud zijn. De bijnaam van de stad is dan ook gouden stad.
Ook de gevels van de koopmanhuizen net buiten de stadsmuren zijn versierd met het beeldhouwwerk. De gids loods ons via nauwe steegjes naar leuke fotoplekjes.
Op de straat lopen de koeien rustig tussen de toeristen en het verkeer rond.
De gids trakteert ons op verse samosa's - net gefrituurd - in verschillende smaken. Het is druk bij het stalletje. De lokals ontbijten laat. Pas tegen 11 uur.

Een van de koopmanshuizen is als een van de weinige van binnen voorzien van beeldhouwwerk, schilderingen op de muur en beschilderde tegels.

We lunchen op het dak. Na de toer geven de gids een kaasje. Hij zou een foto hiervan op zijn facebook plaatsen. Alleen hebben we zijn adres niet en zijn naam weten wij niet meer.