De wekker gaat vroeg. Met de bus vanaf Kyoto station rijden wij naar Kinkakuji, het Gouden Paviljoen. Het ligt in het noordoosten van Kyoto. De tocht duurt zo'n 3 kwartier. We maken contact met de
bevolking. Evert hielp een wat oudere blinde man om te zitten. Een oudere Japanse dame begon - wij waren het moment van helpen geld aan het tellen om een kaartje te kopen - in het Japans te kletsen
dat wij geen los kaartje moet kopen van 230 yen (2 euro) maar een dagpas van 500 yen (4,30 euro) Ze laat ons haar kaartje zien.
In de bussen van Kyoto stap je achterin in en betaalt voorin als je de bus weer verlaat. Het is 1 prijs ongeacht de afstand je aflegt. Je moet gepast betalen door je geld in een automat te gooien.
Voorin staat tevens een geldwissel automaat.
Kwart over 9 komen we bij de tempel aan. Het begint al druk te worden. Opnieuw met veel lokalen toeristen en schoolklassen. De tempel spiegelt mooi in het water. We lopen verder naar Ryoan-ji. Deze
tempel is bekend van de beroemde rotstuin. Er staan in de geharkte witte kiezelzand 15 stenen. Maar je ziet - hoe je ook staat - er nooit meer dan 14 tegelijk.
We stappen weer op de bus en rijden via een overstap naar het westelijke deel van Kyoto, naar de buurt Arashiyama.Hier
staan verschillende tempels waaronder Adashino Nenbutsuji, een tempel met 8000 boeddha's. Meerdendeel versleten door de regen en wind. Er bevindt zich een klein bamboebossage. Heerlijk rustig met
een handjevol toeristen.
Op de weg naar beneden, lopen we langs een drankjesautomaat. In Kyoto staat op bijna iedere hoek wel een serie van die automaten op een rij. Varierend van water tot soda, ijskoffie, ijsjes en
bakken met noedels. Erg praktisch. We hebben nog niet ontbeten ook al is het inmddiels13:00 uur. Rondom tempels kan je zoete deeghapjes kopen. We kopen een doosje met verschillende smaken die we al
lopend naar het park van Arashiyama lopen. Japanners zal je niet snel lopend zien eten of drinken. Dit doen zij op de plek waar zij iets hebben gekocht. Het scheelt ons tijd, dus we lopen gaan
terwijl we snacken.
Ook de pompelmoes met grappig gezichtje erop getekend drinken wij al lopend op.
Het park staat bekend om een bamboebos. Het is hier een stuk drukker. Gelukkig hebben ij het andere, rustiger bos gezien. Het had wel wat om met zijn 2en daar te lopen.
We nemen opnieuw de bus. Dit keer terug naar het centrum. Waar we luchen met sushi. We bezoeken een lakwinkel en theewinkel en zien tot onze grote schrik dat het al richting half 4 loopt. In een
snelle pas lopen we naar Nijo-kasteel. Het is de verblijfplaats geweest van een shogun. Het gebouw is voorzien van schilderingen en houtsnijwerk. Het is onze laatste toeristische stop voor vandaag.
Onderweg raken we teveel tijd kwijt. Om de paar meter is er een zebrapad met stoplicht. Deze staat natuurlijk als wij aankomen lopen altijd op rood. De wachttijden duren enkele minuten. Voor je het
weet ben je met al die stoplichten achter elkaar 15 minuten tijd aan wachten kwijt. We recalcitrant. Iedereen staat keurig te wachten op het groene licht. Ook al er geen ander verkeer rijdt. We
wachten niet op niks en lopen gewoon de rood. Hupakee, de vaart erin. Alleen bij de kruisingen van hoofdwegen (8 baans!) houden we halt. We hebben uiteindelijk geen stoplicht teveel genegeerd. Om 4
voor 4 staan we met een kaartje in onze handen op het terrein en worden wij de medewerkers snel naar de tempel gedirigeerd. (Voor wie denkt: maar die buspas dan? Tijd om op de bus te wachten,
hadden we niet)
Via een opnieuw mooie tuin lopen we terug naar de uitgang terwijl er door het park via luidspeakers wordt gesommeerd om vooral door te lopen.
We gaan richting de market; een overdekte markthal met naast tal van soevenierswinkel ook stalletjes met etenswaar en snacks. Daar maakt je ons blij mee. Ik zie iemand lopen te smikkelen van een
kleine inktvis aan een stokje. Goed om eens kijken zien we het verkoopstalletje. Nog geen paar meter verderop kopen we een octopus viskoekje en een gemberviskoekje. We sluiten af met een bakje sake
(zalm sashimi) Helaas gaan veel winkels zo leren wij om half 6 dicht. Zo ook de messenzaak waar Evert graag had willen kijken. De markt gaat over in de wat grote winkelstraat met het duurdere
segment en grote hotels.
We gaan opzoek naar een plek voor het avondeten. We hadden over een restaurant gelezen op internet dat bekend staat om zijn wagyu-beef gerechten. Na het zien van de menukaart, slaan we het over.
Niet omdat het ons niet aan sprak, maar omdat we geen zin hadden in opnieuw een zoveel gangen maaltijd voor een behoorlijk bedrag. Na wat rond gelopen te hebben stappen we een gezellig uitziend
restaurant binnen. We kunnen plaatsnemen aan de bar. Thuis is dat niet leuk, maar hier in Kyoto zien we telkens de keuken in actie. We bestellen diverse bordjes met kobe-beef. Je kan kiezen uit
verschillende delen vlees van de wagyu rund. Ha, hebben we toch onze wagyu! En wat het wel gezellig maakt is dat je het zelf mag grillen om je eigen barbeque voor je neus. Naast vlees staan er ook
salades en stokbrood op de kaart. Van het laatste hebben we een mandje besteld.
Via het Gion district lopen wij enigszins vermoeid en stijf terug naar ons huisje. We zien voor het eerst een geisha. Geen foto gemaakt omdat wij dat niet zo netjes vinden. Ik had het ook niet
stiekem kunnen doen, want er was verder niemand op straat. Daarbij het was al donker en de camera had ik al opgeruimd.
Vanavond een korte nacht.Morgen om 5:30 uurop. Dan staat Nara op de planning. Zo'n 5 kwartier met de trein.
