Koekjes voor de herten
13 okt. 2016
🇯🇵
vanuit Japan
In het ochtendschemer lopen wij naar het treinstation (niet Kyoto station) om de stoptrein naar Nara te nemen. Volgens het reisbureau moeten wij de trein nemen van9:36 uur. Wij staptenom 6:12in. Maar goed ook. Van het treinstation in Nara is het nog ruim 30 minuten lopen naar het boeddistische tempelcoplex Toda-ji. We zien de Japanse tegenhanger van Starbucks en nemen een espresso en cake to go mee.
De tempel is het grootste houten gebouw in de wereld. In het gebouw bevindt zich een grote boeddha-beeld van brons. We zijn de eerste Gaijin (niet-Japanners) op het terrein. Verder lopen er veel
schoolklassen rond. De kinderen vinden het maar reuze interssant en roepen massaal 'hello'.Locals op de foto kunnen we altijd beter handlen dan Gaijin.
Binnen in de Toda-ji, even voor het einde, staan de kinderen in de rij. Na goed kijken zien we waarom. Ze wurmen zich een voor een door een gat in een pilaar. Leraren trekken de kinderen aan de
andere kant er door heen. Het verhaal is dat wanneer je je door het gat heen weet je wurmen je verlicht wordt. Aangezien wij niet in Japan Daily willen eindigen als de touristen voor wie ze een
pilaar in stukken hebben moeten zagen, hebben wij geen poging gewaagd :-)
Rondom de tempels is een gigantisch park aangelegd waarin herten vrij rond lopen. Naast het gras en het mos, eten de herten koekjes. Speciale hertenkoekjes die je bij verschillende stalletjes kan
kopen. Terwijl wij de herten voeren, waarvan sommigen geleerd hebben om een buiging te maken als dank, volgen wij onze weg naar de Kasuga-tashia. Het wandelen in dit parkom 9 uuris heerlijk
rustig. Op locals en heel veel herten na niemand te bekennen.
Op de terug weg lopen we langs 5 verdiepingen tellende pagoda en hoe kan het anders een tempel.
In de buurt van het station lopen de eerste Gaijins ons tegemoet. Even over de tienen zitten wij in de sneltrein op weg naar Fushimi Inari Taisha. Volgens de bezoekers van de website tripadvisor
voor de derde keer op rij de beste plek van Kyoto. Serieus mensen? Die hebben zeker voor de rest niks bezocht. De hoofd torii met daar achter een tempel is wel aardig. De 1000 achter elkaar
geplaatste en gedoneerde torii die samen een tunnel vormen, is het voor ons niet. Geef ons maar oude gebouwen zoals Toda-ji.
Wij stappen op de metro naar een andere wijk in Kyoto. Kennelijk hebben we een verkeerd kaartje gekocht biji de automaat. Bij het uitstappen, gaat ons poortje niet open. Een meneer wijst ons op
de machine achter ons. We kunnen ons kaartje hierin stoppen. De automaat geeft aan hoeveel we moeten bijbetalen.
De reden dat wij naar deze hoek afreizen is een aanbevolen yakatori restaurant. Het gebouw waarvan wij vermoeden dat het restaurant is, ziet er dicht uit. Toch probeert Evert of hij de deur kan
open schuiven. Dit lukt tot onze verbazing! Maar het is niet het yakatori restaurant. Een oudere dame laat ons een kaart zien met twee keuzes. We wijzen er een aan. Wij mogen doorlopen en nemen
plaats aan de bar. Een oudere man runt de keuken. Het restaurant is niet groot. Aan de bar is er plek voor 12 personen. En er is een kleine kamer voor een gezelschap. De eerste gang is een
kippenbouillon. Daarna volgt een kom rijst met plakjes kipfile overgegoten met een scrabble egg. Euh, oeps. Gelukkig voldoende kruiden erop om de smaak van de kleine stukjes te verdoezelen. Om de
grote flarden heen gegeten. Ook werd er een kom miso-soup met kleine papddestoelen geserveerd. Wij krijgen er Japanse thee bij. De thee wordt tot nu toe overal gratis op tafel gezet. Als toetje
krijgen wij gezoete soyabonen en plakjes jelly.
Bij het afrekenen laat de oudere dame ons haar telefoon zien met daarop vraag of wij 'happy costumers' zijn. Jazeker! We krijgen ieder pakje met daarin twee koekjes. Op de koekjes staat de
afbeelding van het logo van het restaurant en een kip. Kennelijk staat dit restaurant bekend op zijn gerechten met kip. Er lag een folder bij welke boederij zij hun kippen vandaan halen.
Op de een of andere manier verliezen we tijd. Wij gooien ons reisplan om. De laatste bezienwaardigheid die wij in Kyoto willen zien, gaan we maar eerst bezoeken. Dit is de Gion-tempel. Een klein
half uur lopen. Behalve dat je op iedere hoek van de straat - zoals eerder vermeld - wortel staat te schieten, vermoeden wij dat de afstanden op de kaarten miet kloppen.
Na het bezoek aan de tempel, lopen wij richting het gebouw waar ze thee-ceremonies houden. Op het bord staat buiten te lezen dat de volgende ceremonie over een uur weer plaatsvindt en dat het in
groepen gaat. Daar gaan we niet opwachten.
Als we langs het park lopen, zie ik een surimi-sticky-verkoper. Daar heb ik wel zin in gezien mijn kom rijst met ei. Het is een mega-sticky van zeker 30 cm. :-)
We lopen naar de theewinkel waar we gisteren thee hebben gekocht. We nemen toch maar een blikje matcha (groene poeder) mee ook al hebben we thuis nog. Nog steeds prijzige thee, maar in verhouding
stukken goedkooer dan in Europa. In de winkel zit ook een ruimte waar je de thee kan proeven. Evert neemt de sencha en ik een matcha-soort die alleen in Kyoto te verkrijgen is.
Het meisje probeert in het Engels duidelijk te maken hoe wij onze thee dienen te drinken.
Uit de thermofles water moet Evert in een kommetje zijjn water gieten. Het water is te heet en daarom moet hij het water in een ander kommetje overgieten. Hierdoor koelt het water met 10 graden.
Daarna de theeblaadjes in een het theekannetje, het water erbij en dan nu de thee in een van de twee kommetjes gieten.
De matcha is andere koek. In een grote kom ligt een groene modder-achtige substantie. Haast te modderig om te drinken. De bedoeling is om drie slokken te nemen, dan de kom aan de serveester te
overhandigen. Zij schenkt er weer water bij en mengt met kwast de poeder in het water op. Nu is het beter drinkbaar. Kennelijk doen we het al jaren verkeerd of dit is Kyoto only. Dat moeten we
nog uitzoeken. Thuis doen we lang niet zoveel poeder in het water. We zullen wel knieperds zijn. Blij zijn wij zeker met de theekwast.
We beginnen onze benen te voelen en springen op een bus richting Kyoto-station. Hier bevestigen wij de overige treinreizen. En inderdaad telkens twee per keer. Dit houdt in dat we in totaal 3 x
in de rij staan. (30 minuten totaal vandaag. Gisteren niet meegeteld) sommige treinen hebben geen plek meer die we kunnen reserveren. Per trein - afhankelijk van de lengte - coupes waar je zonder
reservering in kan stappen.
Onder het station bevindt zich nog twee lagen met winkels. Een daarvan is een afdeling vol met klein stalletjes met hapjes. Bij verschillende kraampjes kopen wij sushi in. Bij de supermarkt een
flesje sake. Als we weer in ons huisje zijn, is het half 8. Eten, de reis voor morgen bestuderen en koffers inpakken.
De toilet in het huis geeft, wanneer je doortrekt, automatisch water uit een kraan om je handen te wassen. Deze bevindt zich aan de bovenkant van de spoelbak. In het huisje mag je niet met je
schoenen lopen. Bij de voordeur staan sloffen. Wanneer je naar de wc gaat, moet je andere sloffen aantrekken. Deze staan bij de toilet.
De douche kan je intoetsen hoe warm het water mag zijn. Wanneer je 60 graden indrukt, begint er een vrouwenstem in het Japans hysterisch te schreeuwen. :-) kennelijk mag dit niet.
Losse weetjes:
In het park bij de herten nog een voor mij nieuw vogeltje gezien, in het Engels heet die the varied tit. Een mezensoort met rood, wit en zwart.
In Nara zien wij een uilencafe (gaat pasom 11 uuropen. Dus nog dicht toen wij langs liepen.
In Kyoto zien we reclame voor kattencafe met alleen maar Bengalen (raskatten) en opnieuw een uilencafe.
In Kyoto er veel wordt gefietst.
Reacties
Reacties
15 okt. 2016, 08:18
Weer een prima verhaal!
15 okt. 2016, 08:44
Geweldig geschreven! Heerlijk om te lezen.
15 okt. 2016, 20:07
Zo'n toilet zou ik wel willen. Fijn ruimtebesparend.
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!