We zijn inmiddels weer thuis, helaas. Gelukkig wel met mooie herinneringen. Jullie krijgen nog een laatste update over onze belevenissen in Yangshou, Pingan en Shanghai.

Op onze tweede dag in Yangshoubegon de ochtend met een zonnetje. We hadden omdat er regen en onweer was voorspeld een kookles geboekt. We startten op de markt waar we uitleg kregen van de kokkin over de verschillende groentes (veel hebben wij hier ook) en de Chinese delicatesse als vissenkoppen, varkensoren, -neuzen, eenden- en kippenpoten en hond (ja, echt waar. Die hingen daar aan de haak) We hebbenop de marktgeen levende honden gezien, of schapen, koeien en varkens. Die zijn denk ik wat te groot om daar te slachten. Wel worden er levende kippen, eenden, ganzen, konijnen, kikkers, hagedissen en vissen verkocht. Deze kan de koper achterin laten slachten. Onze kokkin kocht alleen een vis. De manier waarop deze dood werd gemaakt, bespaar ik jullie. Wel gingen we kokkerellen met kippen-, en varkensvlees. Hiervan heb ik niet gezien dat de kokkin het heeft gekocht. Zullen wel restanten van gisteren zijn of ze heeft liever niet dat toeristen dat zien.

De gerechten waren weer super. Ook maakten we enkele vegetarische gerechten en de kokkin vertelde hoe je het varkensvlees door een aardappel kan vervangen. Ben alleen benieuwd waar ik de bloemen die we met het vulsel bestaande uit groente en vlees moesten opvullen kunnen kopen.

De kookles duurde de hele ochtend. In de tussen tijd was de zon goed gaan schijnen. Daar waren we heel blij mee. Terug in het resort hebben we meteen fietsen gehuurd en zijn we naar Moon Hill gegaan. Na een klimpartij (gelukkig bestaat deze uit normale traptreden) genoten van een mooi uitzicht. Op de terugweg naar het resort hebben we een bezoek gebracht aan een van de vele grotten met stalagmieten en stalagtieten. Je hebt ook grotten waar je een heet waterbad of modderbad kan nemen, maar daar hadden we geen zin in. In de dragon assembly cave, die geheel in het teken van draken staat, kan je lopen en op sommige plekken word je met een bootje overgezet. De grot was mooi verlicht. Op die plekken hadden we zeker een draak moeten herkennen. We zijn niet zo goed in het zien van dingen in rotsblokken. In Peru zagen we ook nooit de condor, cavia of poema, terwijl onze gids heel enthousiast erover vertelde.

Daarna nog een heel stuk door het Karstgebergte gefietst. Eigenlijk de hele route die we door de stromende regen ook hebben gefietst. Met mooi weer is het zeker de moeite waard. Maar we vinden natuurgebieden sowieso mooi.

Terug in het resort, snel omgekleed en gegeten. Deze avond ging ook de lichtshow in een baai van de Li Rivier door. Eén van de choreografen is Hang Zimoun, de regisseur van The Rise of the Red Latern. Voor de hekken was een grote chaos van bezoekers, maar uiteindelijk is alles zoals altijd toch weer goed gekomen. De echte toegangskaarten hadden we namelijk nog niet. Alleen een met de handgeschreven papiertje. Overal liepen met mensen met stokken met daaraan knuffelpoppetjes te zwaaien. Die zijn niet alleen bedoeld voor de tourgroepen zoals wij in eerste instantie dachten. We moestenhet stokje met daaraan eenpinguïngeknoopt,volgen.In het park werd het papiertje om geruild voor de echte kaarten en konden we zelf verder lopen naar het terrein waar de show plaatsvindt.

De show bestaat uit dans, zang, bootjes en veel lichteffecten. Het verhaal is gebaseerd op een plaatselijk sprookje, wat helaas voor ons niet te volgen was. Maar dat maakt niet uit.

De dag daarna gingen we naar Pingan. Dat is zo'n 3,5 uur rijden van Yangshou. (Het ligt aan de andere kant van Guilin airport) Pingan is een bergdorpje bestaande uit 800 inwoners en het is omgeven door rijstterrassen. Tip: beneden staan kleine vrouwen met manden die de koffers willen dragen. Doe dit. Via een schuine helling naar boven lopen met een trolley gaat nog. Maar die honderden treden naar je hotel, is voor een ongeoefende toerist, zoals wij, een traptree te ver. Wij hadden natuurlijk een hotel dat bijna op de top lag. Je doet het dus niet even als je het nog nooit eerder gedaan hebt. Ook al past de koffer niet in de mand. Deze wordt er gewoon op gelegd en vastgemaakt met snelbinders. Dat is makkelijker dan de koffer in de hand omhoog te zeulen. Evert-Jan weet er alles van. Die vroeg zich later af toen we de trappen weer omhoog liepen zonder koffer hoe hij het in hemelsnaam voor elkaar heeft gekregen omdat te doen met een koffer.

De inwoners daar doen niets anders, en zijn dus sterker dan ze er uitzien. Onze mening is altijd het is onze troep een ander hoeft daar niet mee te sjouwen hebben we maar even laten varen in dit dorpje.

In de middag hebben we een paar uur zelf door de rijstterrassen door gebracht. Gewoon de stepstones volgen en je loopt opeens zomaar over de richels van een rijstterras terwijl de eigenaar aan het werk is. Helaas begon het tegen het einde van de middag weer hard te regenen.

De volgende dag regende het nog steeds en niet zo'n beetje ook. Een trap waar wij uitzicht op hadden vanaf het balkon, was veranderd in een snelstromend beekje. Oeps. Onze gids voor vandaag heet Téan, een vrouw van dertig jaar, die verrassend goed Engels sprak. Ze had ooit net als iedereen in China op de lagere school Engels gehad, tijdje niets meegedaan en sinds een half jaar heeft zij zichzelf Engels geleerd door de praten met toeristen. Ze verontschuldigde zich de hele tijd door te zeggen dat haar Engels slecht was. We hebben gids en hotelmedewerkers in grote steden die het beroerder of helemaal niet spraken, ontmoet. (Zelfs in een metropool als Shanghai spraken de mensen die wij hebben ontmoet slechter Engels terwijl er wordt gezegd in de boeken dat het Engels hier goed is.)

Ondanks de regen, besloten we voor de langste route te gaan. Er zijn verschillende routes. De kortste is een uur. De langste zo'n 4 uur. Aangezien we nog naar twee viewpoints wilden 5 uur en vanwege de regen en dus glibberigheid zouden we 6 uur over de tocht gaan doen. En deze tocht wilden we per se doen omdat we onderweg terug naar het hotel met de auto langs een theefabriek zouden komen. (de route ging van Pingan via dorpje Zong Liu naar het dorpje Dazai)

Iedere familie van Pingan (en dit geldt ook voor de omliggende dorpjes) beschikt over vijf rijstterrassen. Dit is genoeg om de hele familie voor een jaar van rijst te voorzien. De grond is door de bestuurders van Pingan netjes verdeeld. De familie woont ook met zijn allen in één huis. De rijkste families beschikken over een hotel. In ons hotel werd ook druk geklust. De eigenaar was bezig om van hout kamers erbij te maken en ook de veranda en de balkon van onze kamer zagen er nieuw uit.

Na de viewpoints van Pingan (je hebt een waanzinnig gezicht vanaf grote hoogte over de rijstterrassen. Door de regen stonden deze onder water en waren dus goed zichtbaar. Het is in deze streek nu regenseizoen. Een ander mooi seizoen is vlak voor de oogst en dat is in september) kwamen we geen toeristen meer tegen. Het regende misschien wel iets te hard. Gewapend met regenjas en paraplu hebben we het droog gehouden. Het is inderdaad modderig en glibberig. Sommige trappen moest je voorzicht op- en aflopen omdat het water hier vanaf stroomde. Maar we hebben het gered. Onderweg in het dorpje Zong Liu een colaatje gedronken bij het plaatselijke supermarktje. (gids helemaal verbaasd dat wij eentje voor hadden gekocht)

In Zong Liu staat geen enkel hotel. De vrouwen staan bekend om hun lange haren. Voor geld showen ze dit aan toeristen. Ze gaan vaak naar de omliggende dorpen toe. De reden dat hier geen hotel staat is omdat het te ver weg ligt, van de weg. We hebben ruim 3,5 uur over gedaan om hier te komen. Stel dat je niet de viewpoints bezoekt en het is mooi weer dan nog doe je er zo'n 2 uur over. En dat zonder koffer! Sinds een jaar is er wel een weg aangelegd, maar deze wordt uitsluitend gebruikt - vooralsnog. Je weet maar nooit in de toekomst - voor het aanleveren en ophalen van goederen. Daarna zijn we verder gewandeld naar het dorp Dazai waar we tegen 15.00 uur aankwamen en hier hebben we ook geluncht. Na nog verder gelopen te hebben en een bezoek gebracht te hebben aan de theewinkel (helaas geen fabriek, maar we hebben wel weer goede thee in de kast staan) kwamen rond half 7 in ons hotel aan.

De volgende dag vroeg op omdat we naar Guilin airport moesten voor onze vlucht naar Shanghai. Het belangrijkste dat je hier kan zien is volgens alle boeken The Bund: de grenslijn tussen het oude en nieuwe gedeelte. In het oude gedeelte staan nog wat koloniale gebouwen en oude volkswijken. In het nieuwe gedeelte staan de wolkenkrabbers van bedrijven en dure hotels. Ons hotel stond hier mooi tussen in. Op The Bund is het heel de dag druk. Wij snappen niet zo goed waarom. Het is leuk om even langs te lopen, maar als je er niet bent geweest heb je ook niets gemist. Maar goed, dat is onze mening. Overdag is Shanghai gewoon een grote stad. In de boeken wordt ook geschreven over een oud gedeelte. Volgens ons is dit gewoon neergezet voor de toeristen. Het is een wijk met oude gebouwen, te herkennen aan de Chinese daken van vroeger. Alleen zit in ieder gebouw een souvenirwinkels, Mc Donalds of KFC etc. De dumplingzaak die we hier volgens de Lonely moesten bezoeken, zijn we meteen weer uitgerend. Die lucht kan niet gezond zijn. De lucht was zo zuur. We hadden geen zin om diarree te krijgen een dag voordat we 11 uur in een vliegtuig moesten zitten en hebben het oude dorp snel weer verlaten.

Je kan beter in de volksbuurt eten, gezellig tussen de echte Shanghainezen en hun wasgoed. Dit zag er gezellig uit. (vinden we gezellig) Toen we hier door heen liepen was het alleennog wat te vroeg voor de lunch.

Wat wel leuk is om te zien, is het nieuwe gedeelte van Shanghai 's avonds. De wolkenkrabbers, bomen en de boten van de dinercruises die over de rivier varen zijn 's avonds allemaal verlicht. We besluiten om de vakantie in stijl af te sluiten: een restaurant op The Bund met uitzicht over de rivier en de wolkenkrabbers.

Ik zal nog een lijstje maken van beste hotels, zachtste bed, lekkerste dumplingtent, mooiste en leukste steden. Uiteraard staat daar een daar-moet-je-als-het-even-kan-niet-komen/doen lijstje tegenover.